Met de ontwikkeling van het netwerk en de vooruitgang van de technologie zijn er veel fabrikanten van glasvezelcomponenten op de markt verschenen, in een poging een deel van de netwerkwereld te veroveren.Omdat deze fabrikanten een verscheidenheid aan componenten produceren, is het hun doel om hoogwaardige en onderling compatibele componenten te maken, zodat klanten verschillende componenten van verschillende fabrikanten kunnen combineren.Dit komt vooral door financiële zorgen, omdat veel datacenters altijd op zoek zijn naar kosteneffectieve oplossingen om in hun netwerken te implementeren.
Optische zendontvangersvormen een belangrijk onderdeel van glasvezelnetwerken.Ze converteren en leiden de glasvezelkabel er doorheen.Ze bestaan uit twee hoofdonderdelen: een zender en een ontvanger.Als het om onderhoud en probleemoplossing gaat, is het belangrijk om te kunnen voorspellen, testen en ontdekken waar problemen kunnen of zijn opgetreden.Soms, als de verbinding niet aan het verwachte bitfoutpercentage voldoet, kunnen we op het eerste gezicht niet zien welk deel van de verbinding het probleem veroorzaakt.Dit kan een kabel, transceiver, ontvanger of beide zijn.Over het algemeen zou de specificatie moeten garanderen dat elke ontvanger goed zal werken met elke slechtste zender, en omgekeerd: elke zender zal een signaal van voldoende kwaliteit leveren om door elke slechtste ontvanger te worden opgepikt.De worstcasecriteria zijn vaak het moeilijkst te definiëren.Er zijn echter meestal vier stappen om de zender- en ontvangeronderdelen van een zendontvanger te testen.
Bij het testen van het zendergedeelte omvat het testen ook het testen van de golflengte en vorm van het uitgangssignaal.Er zijn twee stappen om de zender te testen:
De lichtopbrengst van de zender moet worden getest met behulp van verschillende lichtkwaliteitsmetrieken, zoals maskertesten, optische modulatieamplitude (OMA) en uitstervingsverhouding.Test met oogdiagrammaskertesten, een veelgebruikte methode voor het bekijken van zendergolfvormen en het verstrekken van informatie over de algehele zenderprestaties.In een oogdiagram worden alle combinaties van datapatronen op elkaar gesuperponeerd op een gemeenschappelijke tijdas, doorgaans minder dan twee bitperioden breed.Het testontvangstgedeelte is het complexere deel van het proces, maar er zijn ook twee teststappen:
Het eerste deel van de test is om te bevestigen dat de ontvanger het signaal van slechte kwaliteit kan oppikken en converteren.Dit wordt gedaan door licht van slechte kwaliteit naar de ontvanger te sturen.Omdat dit een optisch signaal is, moet het worden gekalibreerd met behulp van jitter- en optische vermogensmetingen.Een ander deel van de test is het testen van de elektrische ingang naar de ontvanger.Tijdens deze stap moeten drie soorten tests worden uitgevoerd: het testen van een oogmasker om te zorgen voor een voldoende grote oogopening, het testen van jitter om bepaalde typen jitterhoeveelheid en jittertolerantie te testen, en het testen van het vermogen van de ontvanger om jitter op te sporen binnen de grenzen van het bereik. bandbreedte van de lus.
Posttijd: 13 september 2022